Nje vajze per vellain e saj binjak qe nuk eshte me:
Ej vellacko e di, ndenjem 9 muaj bashke te barku i mamit, ti me shtyje dhe shkelmoje se ishe pakez me i madh se une, kur lindem prap linde 3 minuta para meje. Filluam te rriteshim por une isha me e shkathet, fola dhe eca me shpejt se ti. Ateher nuk kuptonim dhe vetem ziheshim per lodrat, per ushqimet, madje dhe kush te ulej te prehri i mamit. Me vone u rritem, ti ishe gjithcka per mua, te doja shume, te dua akoma shume. Ti i

she idhulli im, me ty ndjehesha e sigurt, e mbrojtur. Nuk kisha frik nga asgje. Por gjerat ndryshuan nje dite. Ate dite te zeze ne rruge ajo makine e mallkuar qe vinte me shpejtesi te hodhi larg nga rruga. Tu afrova, te flisja e te tundja duke menduar se po luaje me mua, por gjaku filloj te behej si pellg rreth teje. Tu luta qe te ngriheshe te me flisje. Me the "NUK KAM FUQI, POR TI MOS QAJ SE UNE TE DUA SHUME" ti nuk fole me. . . kurre me nuk e degjova zerin tend. . . kurre me nuk i pash te hapur syt e tu te bukur. Te kishin veshur bukur ate dite, dukeshe kaq i bukur dhe aty kuptova qe engjejt nuk i lejon Zoti te rrine ne toke. Une ngela vetem...pa ty....pa engjellin tim.
Vitet kane kaluar, por une prap te ndjej prane meje, prap te dua shum fort, PRAP ME MUNGON SHUME ENGJELLI IM. . .:'(